Oð
Cenaze Evi
Bakýþlar buz kütlesi kadar soðuk
Bakýþlar mermer gibi,
Bakýþlar ölüm gibi soðuk
Bir anne topraða verirken evladýný yahut bir güzel
Son vedasýný ederken sevdiðine
Ölüm kadar keskin feryatlar duyarým.
Bir baba açýk açýk gözyaþý dökemezken giden evladýna
Birinin kardeþi, birini anasý, birinin babasý… Ne fark eder…
Ölüm ne garip þey;
Duyamýyorum. Göremiyorum. Dokunamýyorum
Fakat iliklerime kadar hissediyorum
Ölümün her an ensemdeki nefesini
Aslýnda hepimiz ayný duraktan bakýyoruz,
Hepimiz ayný mesafede uzaðýz,
Hepimiz muhtacýz,
Hepimiz mecburuz ölüme.
Ölüm hem yakýn hem de uzak…
Ölüm ki son
Ölüm ki baþlangýç
Ölüm ki sonsuzluðun kapýsý
Ölüm ki sadece bedene gelirmiþ.
Toprak örterken cansýz bedeni,
Hangi varoluþu saklar ki bir avuç toprak.
Ýlahi nefesten deðmiþse bir cana,
Hangi ruhu hapseder bir mezar,
Hangi varý yok eder ölüm…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Yarışcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.