Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi akasyameral
Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi
ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi ve ben öldüm susun ölüm uykusu çöktü ruhuma denizin rüzgarýna karýþan binlerce papatyadan biriyim ruhumun yapraklarýný bir bir koparan insanlýk sende öldün benimle birlikte
Yüreðim bu çocukla öldü Binlerce kez öptüm çocuðun masumiyet uykusundan binlerce kez utandým bu çocuktan
ölüm bile yakýþmadý sana karanfil tozunu serpti melekler bir tutam sonra meleðin kundaðýna sarýlý kaldý uykularýn ninnilerin denizin sessizliðine karýþtý hiþt sessiz olun ben ölüm uykusun dayým
denizin soðukluðu kadar serin denizin sessizliði kadar derin ölümün acýsý kadar yakýcý insanlýðýn utancý kadar gerçek ben bu çocuk gibi öldüm yüreðimin utancýna ruhumu gömdüm ya siz
Ölümün karanfil tozu yere inince deniz ölmek istedi
Mahmudiye Düzkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
akasyameral Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.