Adı Kezbandı

Gülerken bile beliriyordu yüzünde ki çizgilerden hüzün
Bir yanýný düðümlüyordu

Dalan gözlerin de keþkeler yolarken kirpiklerini
Bir ah! Çekip susarken bile
O naif yüzün altýnda bulanýyordu hüzün

Geçmiþin yongalarý yakarken bedenini
Yine de karartmýyordu insanlýðýný…

Adý Kezban’dý
Adýnýn anlamýný taþýyordu üstünde
Belki de bu yüzden çok iyi idare ediyordu
Ýçinde çýðýrtan acýlarýn sesini bastýrmayý

Güçlüydü yerinmiyordu kaderin kederine
Sokulgan tavrý pus gibi gizliyordu o sevimsiz hüznünü
Ah! Ne iyilikler büyütüyordu titreyen dudaklarýnda
Daldý mý dalgýnlýðý gözümün bebeðine
Sarýlýp öpesim gelirdi o pamuk yanaklarýnda…

Hayat þartlarý yolumuzu ayýrmýþ olsa da
Bir bað kuruldu gönülden gönüle
Hiç unutulmayacak bir isim kaldý
Adý Kezban’dý
O benim en iyi komþumdu

ayfer aydýn tekin
Sosyal Medyada Paylaşın: