beþinci mevsimim, kendine münhasýr vefayý yastýk yapýp uyuyormusun þimdi? ellerine dokunamadýðým her saniyede dünyaya küsüyor gönlüm ben dünyadan elimi ayaðýmý çektikçe ölümle raksediyorum uzak durduðumuz her saniye bir aynadan geçirip suretimizi ardýna bakmaksýzýn uzaklaþýyor düþlerimiz birbirimizden bir gül bulup koklayan bülbüle inat bütün kuþlara küskün, hüzünlü gözlerinden topraða düþen bir damla yaþ gibi, karýþýrsýn yokluða, yoksullaþtýkça boþluða dönüþür kalýrsýn dondurulmuþ hissiz arsýz duygulara nisan’a ne kaldý? þunun þurasýnda ama adým gibi biliyorum yalandan ibaret sözler gibi düne ait tutulmamýþ yeminler gibi gelmeyeceksin! ya geri kalan yaþamýn neresinde tutup yakasýndan, bütün teferruaatlarýn göze alýp bedelini, ödeyeceksin? deðmedi mi? sevdanýn ellerinden tuttuðun saniyelere! umudu terk edip gittik, bizde herkes gibiydik, boþuna konuþmayalým devrin çarkýnda un ufak olmuþ yüreklerimiz adamýz diye gezmeyelim...
sibel Sosyal Medyada Paylaşın:
sardunyam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.