siper sipere, süngü süngüye, göðüs göðüse...
süzülen kurþunlar düþürür ölümü içimize
asýrlýk topraklardan kaç bin yýldýz birden
kýyametten evvel bir kýyamet kopuyor
yýllar yýlý kendi yataðýný öpen nehirlerce
ezeli özlemlerimizin yokuþlarýna akýyor dicle
komþu evlerin akasyalarý arasýndan fýrat
belki de hiç geri dönmeyecekler
taze gelinlerimizin gül desenli çeyizlerine
taze lavanta taneli hayallerine
bir gece daha sancýdý yýldýzlar, bir gece daha...
yollar üstüne canlar düþtü
kardeþlik þarkýlarý eski plaklarda kaldý artýk
geceler en ince yerinden bölünmede
güneydoðu makus talihine aðlamakta
kol kanat edinip umutlarýný
yandýkça aðlayan ve gözyaþlarýnca yananlarýn
can yerinden, dumaný tütmez alevler parýldýyor
kanlý bir drama dönmüþ nice zamanlar
habilden bu yana hep ayný oyun
sebillerden kýzýl alevler akýtan hep ayný öfke
gölgesini giydiren eþkýya hikayeleri yalandýr hep
güvercinlerin zeytin dalýyla uçuþtuðu yalandýr
yalandýr beyaz gecelerde ruhlarý kamaþtýran sihirli masallar
yalandýr bahar ufuklarýna tutunmuþ barýþçýl nutuklar...
yüreðinde dilsiz acýlarý daðlarca büyüten yiðitler yalandýr
yalandýr kadýnlarýn buðulu gözlerinde aþký eriten sevgililer
deryaya düþürdükleri gümüþ aynadýr,
paslý ve soðuk... özlemleri derya gibi adamlarýn
uçurumlarýn kuytularýnda güneþe tutunanlarýn duygularý yalandýr
sýrrýný fýsýldar gibi serper yollarýna arzularý bulutlar
yaðmurlarýn bir ceylanýn gözlerinde biriktiði yalandýr
þimdi þehirler düþüyor
prangalarý çözülünce ayaðýmýzdan
tedavisinde hayat bulmuþ hekime düþman hasta gibiyiz
mürebbisine kin güden çocuklar gibiyiz
insanlýk güneþe nispet zulmete döndü
bahtýmýz hasrete döndü
umutlarýmýz nerede hey..
hayatý sevgiyle yorumlayan umutlarýmýz nerede
yaðmalanmýþ düþlerimizden , düþüremediðimiz yaðmurlar,
kör kavgalarýmýzý serinleten umutlarýmýz nerede
kentten kaçýþlarýmýzýn ardýndan avuçlarda yalnýzca
bir damla gözyaþý olup sönen umutlarýmýz nerede
umutlarýmýz yitirdik.. ýþýklarýmýzý yitirdik
nefes nefes göç ettiler yad ellere
yol yorgunu bulutlarýn tül desenleri arkasýndan,
parlayan þafak yýldýzlarýmýz vuruldu ardý ardýna
umutlarýmýzý söndürdüler …
bir türlü barýþamadýlar yýldýzlarýmýzla
sonra tarihlerimiz baþkaldýrdý coðrafyalarýmýza
sonra yaðmalanan þehirlerimizden
kardeþlik ile huzur el ele tutuþup gittiler
yýldýzsýz semalara
yýldýzsýz semalarda geceler eskitiliyor þimdi,
aydýnlýklarýmýz kara düþüncelerle karanlýk dehlizlere kilitleniyor
bir bir dökülüyor günahlarýmýz tarihin utanç bellediði seherlere
kalbur kalbur eleniyor yorgun, solgun ve küskün zamanlar
yangýnlar çalýnýyor bahtýmýza, ýþýðý olmayan yangýnlar...
kuytulardan uzun aðýt sesleri geliyor
karanlýk kuyularda yusuflar aðlaþýyor
yedi ceddi kaygýlandýran zulmün de bir sonu vardýr
öyle zor bir þey vardýr ki rüzgarýnda bu vatanýn
yurdun her yanýndan aðýtlarla taþýnan
içi kana bulanmýþ bir kabir gibi
topraktan fýþkýrmýþ sýkýlý yumruklar vardýr
analarýmýzýn her gün gönderdiði iadesiz taahhütsüz ahlar vardýr,
alýnan her canýn intikamý her günün hesabý vardýr
redfer