hergün birþeyler eksiliyor
yaþam çemberimiz küçülürken
ufuklar büyüyor,uzaklara çok uzaklara...
yetim geceler çoðalýrken
siren sesleri can hýraç birilerini götürüyor
hergün dostluklar özleniyor
büyük kentlerden göç ediyor bilinmezliðe
caddeler kalabalýklaþýyor
kaldýrýmlar çöküyor
sanal gülücüklerle,merabalarýn
sesleri düþüyor mazgallara
dükkÂnlar süslü neonlarla
yabancý isimlerle çaðrýyor müþterilerini
adýmlar yabancý
insanlar kendilerine yabancý
yabancýlýk karýþýyor kalabalýklara
hergün birþeyler eksiliyor
toprak ayný
yaðmur inatla yaðmýyor
bulut hidrojenden nasibini almýþ,
öylesine sýkýntýlý...
yýldýzlar küme küme bölünmüþ,küser gibi
dünya tersine döndüðünden beri...
dedim ya,toprak ayný toprak
bir tek o kucaklýyor bizleri
iyisinide,kötüsünüde
baðrýna basýyor
bir avuç topraðýn içine
çýrýlçýplak örtüyor üzerimizi
bir tek o biliyor içimizi...
ayþe yayman
18.03.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.