ya hep, ya hiç
veya her þeyden biraz
veya sakin bir gece saatini düþün
bir de yarýnýn sabahýný
her þey olasýlýk dahilinde,
havadan sudan kaptýðýmýz her þey...
tanrýlýk yaný baþýmýzda bir aktör elbisesi gibi asýlý
bir kere insan tanrýlaþmaya alýþmasýn
hele bir kere ayaðýmýzý topraktan kesmeyelim
tanrýlara benzer ömür istemiyoruz
bize nasip olan ömrü yaþayalým yeter
insanca,dürüstçe ,namuslu ve þereflice
hiçbir þeye aldanmadan,
kendimize yalan söylemeden,
kendi yalanlarýmýza, gölgelerimize tapmadan
her þeyin kendi kýymetinde ayarlandýðý…
birtakým engellerin arkasýnda
elimizle bir kabartmayý yokluyormuþuz gibi
harflerin ve seslerin bütün kudretini aþikar ediyoruz
hiçbir hususi ifade taþýmayan
hiçbir gerçekle baðdaþmayan
içinde dolaþtýðýmýz, aðýndan bir türlü çýkamadýðýmýz
karýþýk ve karanlýk dehlizler içinde
bir gerçekle baþ baþayýz
cýlýz bir ýþýða tutulmuþ kelebekler gibi
yorgunluðu karanlýkta ancak sezilen
eritilmiþ yakut ve akikten bir iksir gibi boþaltýlan
aynanýn aydýnlýðýnda bir saat evvel býraktýðýmýz þeyleri
ayný vaziyette, ayný kayýtsýz saðlamlýkla,
bir saat evvelki gibi yaþýyoruz
bizsiz de bir hayat mevcut
kendi kendine var olan
kuvvetimizin müdahil olmadýðý
belki ebediyet boyunca olmayacaðý
belki þu dakikada, belki yarýn, belki birkaç gün sonra,
hulasa hiç bir gün
bizsiz bir dünya
bizden önce olduðu gibi
tenimize yapýþmadan geçmiþe ait zevk kýrýntýlarý
nerede ve nasýl devam ettiði bilinmeyen
eski ananelerin son parçalarý
eski þehir mirasýnýn son döküntüleri
devirden devire deðiþen eski zaman evleri
motiflerini ve renklerini hatýrlayacaðýmýz eski halý ve kilimler
rutubetli ve yarý karanlýk
yahut da...
biz çok biçareyiz...
insanlardan kaçýyoruz
onlar meselesiz yaþýyorlar sanki
etrafýmýz da vehimden çýlgýn ve muazzam bir duvar
sanki bir örümcek durmadan çalýþýyor
çelik aðlarýný örüyor
içimize saplanýyor
tanýmadýðýmýz hiç tatmadýðýmýz duygular
bir takým çýldýrtýcý þeyler
zývanadan çýkartýyorlar bizi
öyle bir noktayýz ki, orada yalnýzlýk var
insan uzaklaþtý mý unutuyor iþte
azaplarý, aldatýlmayý, hayalleri, ümitleri,
insan zulüm gördükçe, acý çektikçe kendini buluyor
ya hep, ya hiç
veya her þeyden biraz
tekamülleþiyoruz
redfer