Sorgulama 1-2 (Muhasebemiz)

Hani bazen sebepsiz, daralýr da sinemiz,
Kül rengine dönüþür, soluverir benzimiz.

Çöker üzerimize, elem dolu bir hüzün,
Farký kalmaz o anda, ne gece ne gündüzün.

Hazan vurmuþ bað gibi, viran olur halimiz,
El kol düþer, dil susar, tükenir mecalimiz.

Derinlerde bir ukde, kapanmayan bir yara,
Depreþirken sancýsý, döner ateþten kora.

Canlanýr hayal meyal, düne dair anýlar,
Sarmalar ruhumuzu, bin bir türlü sanrýlar.

Alev alev daðlarken, aldýðýmýz her nefes,
Býrakmaz içimizde, yaþamak için heves.

Acýlar sarmalýnda gözlerimiz nemlenir,
Yalnýzlýk girdabýnda, hasretimiz demlenir.

Ýþte böyle anlarda, sorar da “neden?” diye,
Baþkasýný suçlarýz, bunlara neden diye.
……….
Oysaki kendimizle, yüzleþebilseydik biz,
Bu acýlar içinde, kalmazdýk böyle aciz.

Gerçek sebebi bulmak, elbet feraset iþi,
Sorgulamak her þeyi, büyük cesaret iþi!

Tarumar olan belki, çýðlýk atan vicdandýr,
Susturunca sonunda, bize kalan hicrandýr.

Nice anýlar gömdük, mazi denen kabire,
Günlük meþgalelerle, örtmekteyiz ha bire.

Ýfþa olmasýn diye, çok görüp de bir taþý,
Sonra da ardý sýra, dökmekteyiz gözyaþý.

Sýzarak damla damla, akýp da baðrýmýza,
Bu anýlar mý acep, müsebbip aðrýmýza.

Yoksa piþmanlýk mýdýr, yaþadýðýmýz bu hal,
Öyleyse geçmiþ olsun, düne dönmemiz muhal.





Sosyal Medyada Paylaşın: