empatik

ki sen
ruhumun orman kuytusu ve bu kuytuda yeþeren hüzünlü bir çiçektin
bedenin kurudukça bir damla gözyaþý daha içerdin köklerinden


cesur deðildin belki ama bir o kadar yürekliydi sevda bakýþlarýn
sýð denizlerinde bile kopacak fýrtýnalara çok ça limandýn içinde




ben mi

ben fýrtýna deðil okyanusun ta kendisiydim
yüzünü bile göremediðim limanlarýndaki hoyrat bir esinti


en derininden
laciverttim maviye kaçan
yakamozdum ay ýþýðýna sevdalý
sahillerine vuran bembeyaz köpüktüm
aþktým.. içimdeki tüm yaþanýlasý yaþamlarda




nicedir
imbatlar sert olmasa da ters eser oldu þehrimin kýyýlarýna
ve anlaþýlamadýk tüm iklimleri giydik sýmsýký üzerimize



bu aralar
alnýna rastgelesi sürülmemiþ sarhoþ bir balýkçý teknesi gibiyim
kanatlarýnda ecel taþýyan tüm martýlarýn çýðlýklarýnda kaybettim içimdeki maviyi
ne denizim belli
ne de seferlerim



seyir defterinde bile adý geçmeyen alabora olmuþ kimliðimde
kýyýsýzlýðýma aðlar
sönüp te yanamayan tüm fenerler




benim artýk
kalabalýðýnda sessiz ve kimsesiz
ýþýklarý kör
caddeleri dilsiz tüm kentler


tüm çýkmaz sokaklardaki adresler
ve ayak izlerini terk etmiþ tüm gidiþler benim artýk



eðer bir gün
düþerse aklýn dehlizlerime

bil ki
gittiðin uzaðým



ki ben
ruhundaki hücre odalarýna hapsettiðin empatik bir köþeyim aslýnda


kurabileceðin bir düþ deðil
kurup ta yýkamayacaðýn kadar gerçeðim

þiir gibi
ölüm gibi…







ilhanaþýcýaralýkikibinonbeþ



Sosyal Medyada Paylaşın: