Ben gülünce Ýstanbul susardý! Ne zaman mý? Karacaahmet mezarlýðýyýya tanýþmadan önceydi. Anam babam evdeydi, yavaþ gül deli kýzým derlerdi bana! Ben gülünce deniz çalkalanýrdý, Ben gülünce vapur dümeni kilitlenirdi, Ben gülünce martý þaþkýna döner uçmayý unuturdu, Ben gülünce güneþ de güler ve herkes ýsýnýrdý. Ben gülünce ay gök yüzüne resim çizer, Ben gülünce herkesin mutluluk çizgileri olurdu yüzlerinde. Ne zaman ki aðlamaya baþladým, iþte Ýstanbul yas tuttu o zaman. Gündüz çýçekler kokularýný sakladý, Deniz durgun martý küskün ve kýrgýn! Gece karardý, ay tutuldu, yapraklar sessiz! Bahcede güller boyun büktü! Bulutlardi bir tek saklanip aðlamayan! Çünkü ben yeterince aðlamýþtým! Bendim aðlayan... bulutlarýn yerine bile!
Melek kýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gurbet Melegi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.