İSTANBUL

Küçük bir çocuktum seni görünce
Güzelliðin ile, baþým dönünce
Önüme rengarenk, güller serince
Baðrýna yaslandým, kaldým Ýstanbul

Sýladan ayrýlmýþ, garip bir kuþtum
Sýla hasretiyle, yandým tutuþtum
Çalýþtým çýrpýndým, bir yuva kurdum
Dalýna tünedim, kaldým Ýstanbul

Hep aklýmda kaldý, bizim oralar
Canlanýr gözümde, yitik anýlar
Sen arkadaþ oldun, sýlam sevgili
Aranýzda viran, oldum Ýstanbul

Aklýmdan çýkmadý, o baba yurdum
Hasreti içimde, sakladým durdum
Gonca birgül iken, açmadan soldum.
Dalýmdan koparýp, aldýn Ýstanbul

Sýlamdan ayrýyým, derindir yaram
Merhemi yoktur ki, yaramý saram
Býrak beni Ýstanbul, sýlama varam
Hasretlik bitsin, yeter Ýstanbul

Sami’yim yazarým, garip halimce
Türküler söylerim, kendi dilimce
Sýlama varýp ta, hasret bitince
Akan gözyaþlarým, durur Ýstanbul

Eylül 2015


Sosyal Medyada Paylaşın: