Bir Veda Busesi Kopar Ki Tenimin Kıyametinde

Yeni doðmuþ bir ay gibi geceye direniyorum
Yamaçlarýnda aðýr bir veda süzülüyor usul usul
Dokunsalar heba olacak gözlerim
Dualarýmý bu kez gözyaþlarýma yazýyorum

Hangi enkazýn altýnda sendeliyor sol yaným
Düþtükçe kanýyor kanadýnca eksiliyor çýðlýklarým
Bu kaçýncý geç kalýþýn diye sormuyorum
Özledikçe umut kýrýntýlarýmý katlediliyorum


Vuslata soyunsam devasýz yaramýn seferinde
Bu can bize emanet deðil mi can sýzým
Eskitiliyorum yüzüme vurulan her yokluðunda
Nede olsa zulamda gazeller biriktiriyorum

Bir veda busesi kopar ki tenimin kýyametinde
Gün yüzüne çýkmamýþ karanlýðýnda baygýným
Dirisinden vazgeçtim de ölüsüne sarýlýyorum düþlerin
Mahþer yerine dönen gurbette nöbetçi gözlerim

Son vurgunumuzu yapýyoruz omuz omuza
Ayrýlýksa peþimizde zehirden hafiye soðukkanlý
Tepeden týrnaða acýya baktýkça batýyoruz diz boyu
Ve ben, her gece yokluðuna hedef aldýkça yaralanýyorum .

Remziye ÇELÝK
01.36.2015


Sosyal Medyada Paylaşın: