yetim kalýrken içimdeki çocuklar, cehennem gibi aðlarken yüreðim, zulmün en karanlýk gecelerine baðdaþ kurup, hiç ardýna bakmadan giden seni, seni düþündüm sevgilim.
sonra sokak ortasýnda bir bir vurulup, yitip giden çocukluðumu. ah sevgilim, ne çok öldük, ne çok zulüm gördük, nasýl bir karanlýk içindeyiz, nasýl bir fýrtýnadýr yokluðun, öyle soðuk, öyle karanlýk, ve öyle yoksun ki, içimde ölen çocukluðum, umudunu beklercesine, sesinden adýmý haykýrmaný bekledim.
öyle içimde biriktirmiþim ki seni, öyle kelimelerim boðazýma dolanmýþ ki, ne nefes alabiliyorum, nede senden yoksun yaþayabiliyorum.
sesinden adýmý duymak varken þimdi, yokluðun cehennemi yaþatýyor bana sevgilim, yokluðun cehennemden de beter.
#ibrahimdalkýlýç
17/12/2015 18:35 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.