MÜLTECİ HAYATLAR

hep mülteci hayatlarý yaþadýk
kuþaktan kuþaða
baðýþlamayý hiç bilmedik biz
buzdan pencereler gibi karla kaplanmýþ yüreðimizi
sobalý taþ odalarda ýsýtýr gibi ýsýtamadýk
kanla mayalanmýþ bu topraklarda
sert dað yamaçlarýnda fýrtýnalarda savrulduk
þehrin varoþlarýnda terk edilmiþ dað köyleri gibi yalnýzdýk
gençliði yitirilmiþ kuþaðýn çocuklarýydýk
öfkeden yüzleri perdelenmiþ
sevinçleri örselenmiþ
ýssýz pencerelerden
son istasyonda
son treni bekleyen
yalnýz insanlar gibiydik
rüzgardan hýzlý esip
geçip giderken ömür
maziden kaçýyor insan
kaçýþlarda ellerim üþüyor
tuttukça ayrýlýk valizlerini
ayrýlýklarda yitirdiklerimizi
ve terk ettiklerimizin hüznü
zalimin kör býçaðý gibi yýrtýyor duygularýmý
aðaçlarýn aðýr uðultularý
sarý benekli kuþlarýn cývýltýlarý
yanaklarý kor ateþler gibi kýzaran
tenekeden sobalarda yanan çocukluðumuz
ve gençliðimiz
özleme gelmez zamansýz yitirdiklerimiz
tedirgin ruhlarýmýz zamansýz daðlanmýþ
kavuþmakta acemiyiz
seviyorum demekte ürkek vede çekingeniz
delice býrakmýþýz kendimizi ihtiraslara
þefkatle bakmayý unutturmuþlar farklý olanlara
kehribar gözlü minicik bedenleri kýyýya vurmuþ hayatlara
buzdan kaplanmýþ pencereden
bakmaya üþüyorum
üþüyor yüreðim
üþüyor ellerim
kocaman ellerini minicik ellere uzatmayanlara
üþüdüm
kardan evlerde
buzdan adamlar gibi üþüdüm
mülteci hayatlara

17/12/2015 ÝSTANBUL



Sosyal Medyada Paylaşın: