Dost, dost, ille de dost!
Merhûm üstâd Âþýk Veysel’i rahmetle anýyorum; rûhu þâd’olsun, nurlar içinde yatsýn!
Ne güzel söylemiþ o güzel insan:
Dost dost diye nicesine sarýldým…
…..
Benim sadýk yârim karatopraktýr..!
Karatoprak, sadýk yâriniz olmadan önce, hayattayken en az ‘‘bir‘‘ sadýk dostunuz olmasýný dilerim..!
Dost dost dost! Ýlle de dost..! Dostluk zor kazanýlýr, onca da kolay gider.
Titiz ol davranýþta, yoksa tez olur heder.
Hesap, sonuç çok basit, deli bile becerir;
Birden biri çýkarsan, netice; -sýfýr- eder!
Babasýz da yaparsýn, niceleri var öyle..
Anasýz da zor lâkin; insan kadere köle…
Eþ’ten ayrýl, yenisi, bulunur , dostun yoksa;
Ya kendini kaybetsen, kim bulur seni, söyle?
Atalar boþ dememiþ, dostunla ölçülürsün,
Onunla düþer, kalkar, biçilir, dikilirsin.
Olur ya padiþâhsýn, düþtün farzet, yok deme;
O zaman dost, farz hem de, hele bir düþ, görürsün!
Unutmaki en has dost Mevlâ’dýr sana bizzat,
Hem O, hem dünyalýk dost, olsun edersin rahat.
Ýkisi de yok, düþün, yaþarsýn, ama nasýl:
Ýþin bugün kötüyse, ahrette dünden sakat!
Kederli hoþ söylerdim, hep akýl daðýtýrdým,
Gerçi çok çalýþtým da, sýrf sakalý aðarttým.
Kral gibiydim sanki, bakýn siz þu kadere;
Felek tokadý vurdu, ilk iþ; dostu çaðýrttým!
Kederli@Almanya, 25.10.2009/16.12.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.