HÜZNÜ ŞEFAATE VESİLE KILMAK...

Her hüzünde gönül teselli arar,
Bulmak için bir dosta koþar.
Herkes farklý dosta içini açar
Kimi, gönül aðlar, kalem yazar,
Kimi göz aðlar, yürek daðlar.
Kimi feryat-ü figan içi yanar,
O’nu da ancak hakiki dost duyar.
Peki Hak’dan gayri dost mu var?
Hüzün; derdine derman arar.
Tevekkül; hakiki dost Hak’a koþar.
Bilir ki her ne yarasý olssa, O sarar.
Her kim ki, hüzünle duaya el açar.
O (C.C.); kulunu þefkatle baðrýna basar...

Hasret de, hüzün de Mecnun’a sýrattýr.
Sevgiliye varmaya bir vasýta-i vuslattýr.
"Kahrýn da hoþ, lütfun da"; bil ki hakikattýr.
Hüzünde, Hak’a dökülen her damla yaþ
ÝnþÂllah o kimseye vesile-i þefaattýr.

07/11/2015 / RAMÝS ÖMER ÖNDER
Sosyal Medyada Paylaşın: