Mutluyduk, aðladýðýmýz kadar, Yokluðumuz kadar kavuþtu ellerimiz. Bin bir rengine büründük sevginin, Sevdaydý akan terimiz... Kanatlandýk günler, geceler boyu, Uçtuk ki, en yücelerde, Gülümsedik aðlarken, Düþmüþken bin bir derde...
Ne çok el uzandý, oradan buradan, Sen bana, ben sana olduk kalkan. Sevgi yaðmurlarýyla yýkadýk yaralarýmýzý, Sadakâtle sardýk, baðladýk. Neler çektik, atlattýk ne bâdireler, Birbirimizin omzunda aðladýk... Býrakmadýk hiç ellerimizi, Seyrettik güzellikleri beraber...
Kimin umurunda, Ayrýlýk esse de rüzgârlar? Ellerimi tut sýmsýký... At gözlerindeki elem rengini, Kederi býrak... Biz istemedikten sonra, Biliyorum, ayrýlýk bize çok uzak... Çoook uzak...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.