Vakit Yok

parçalanýyordu yer gök deniz
pencereden baþýný sarkýtýp aþaðýya baktý
yeþile boyandý kara gözleri topraðýn
aðlayamadý

þimdi bir patikayý baþýna ört ve uyu
gelip gideni say uyu
kuru dallar arasýndan bir umut seç
söyle zamanýn kalbine
bizi bize anlatsýn

vakit yok gülümseyip geçiyorum
durduramadýðým geçmiþimden
kaçarken duyduðum yarayý sayýklýyorum
sevgimiz uç veriyor kayan yýldýza

elimde gün yorgunu sarmaþýklar
ormanlarýn kanadýna sokulup
çimenlere yuvarlanýyoruz
anýz kokuyor beyaz bulutlar öpüþürken.






Sosyal Medyada Paylaşın: