gittin ...
-bin yýl geçti üstümüzden-
bir nefes gibiydi oysa
ellerimi býraktýðýn an
-sanki hala sürüyor sürgünlere-
bir ömrün þarkýsýný dinliyorum þimdilerde
buzul kütlelerine yüklenmiþ belli ki
zamanýn inceldiði yerden koptuðu
kýrýldýðý
son bakýþýna savrulduðum gözlerinden
gittin ...
yaðmurlarda kaldým sabah ayazlarý
þimdi mevsimler hazin
melodilerine tutunmak
ayrý ayrý ayrýlýklarýn
üþüyen ellerimde ölgün hasretler
kefen kefen
aþklara ak düþtü
kýþým artýk iþte anla
yüreðinin sicaklýðýna
kýrýk bir kanatla kapýldýðým
saçlarýnýn kokusuna meftun rüzgarlarý
mesken tuttum yalnýzlýðýna
seyyah olup seyreyledim
bulut siyahý kederler derledim semada
soldum
göçebe ruhlarýn güz bahçelerinde
mevsimine geç/miþ bir baharda
-melek kanatlarýnda büyütmüþtük sevgileri-
-sonra savrulduk bir zamanlar-
-hayatýn kirpik uçlarýna-
biz
o sýra iki damla göz yaþýydýk seninle
sonra kapandý yaþam sahnemizin perdesi
yaðmurla düþtük bulutlardan
karlý bir daðýn yamacýnda tutunduk
konu komþu olduk kaderimize
ayrýldýk kendimizden
düþerken birbirimizden
sarýldýk uçurum çiçeklerine
gittin ...
tutunduðumuz yerlerde hasretleri büyüttüm
güzlerle sarardým
güllerle soldum
zamanlarda kurudum
hala kokun gibi
kurumuþ iþte çiçekler
koparamadýðým
-ellerimdeler hala sen gibi-
yüreðimin yarasý derin kuyularýný
sana açtýðým renkleri
açmadým hiç
sana sakladým iþte anla
belki açar diye
çok uzak bir zamanda
bir mahþer gününde belki
bir baþka baharda
-bir baþka çiçekte seninle birlikte-
açarýz diyorum iþte kendimce
bir çiçekte
seninle birlikte ...
" beni býrakma " demiþtim bir zamanlar
hatýrlýyor musun ? ...
Mert Yiðitcan
istanbul / 11 aralýk 2015