ben sensizliği hiç giymedim
bilmem hazanı, gamı
bilmem yere düşmeyi güz yaprakları gibi
ben sensizliği hiç tatmadım
anlamam gözlerinsiz göğe dakikalarca bakmayı
sözlerinsiz bir muhabbete saatlerce akmayı
anlamam aşksız, sevgisiz bir yaşamı ve yaşamayı
ben sensizliği hiç düşünmedim
farz edemem yarını başka bir gül ile
farz edemem yağmuru başka bir baharla
farz edemem bir meltemle esmeyi sen olmadan
ben sensizliği hiç yazmadım
yazamam bir romanı kokundan ayrı
yazamam bir şiiri ruhundan apayrı
yazamam karanlığı, kör kuyuları laf yerini bulsun diye
ben sen’im
seninle şen’im
seninle hayatın gülen yüzüyüm
Şehr-i Mardin’de