Kapının Eşiğine Yüreğimi Koydum Yar
Gül bahçesi farksýzdýr, kýzýl ateþ baðýndan,
Kurtulmak mümkün deðil çelik kader aðýndan…
Hayalimde kaç zaman,vuslatýný kurdum yar!
Ahýmýn zerresini ektim, bir kýlýç biçtim.
Karanlýðýn suyunu, kafatasýndan içtim.
Edeple huzuruna,iþte geldim durdum yar!
Tüm daðlarý daðladým, yaktým okyanuslarý.
Savaþtým þeytanlarla, kýrdým tüm fanuslarý.
Bilmem þu ana kadar,niçin uyudum ey yar?
Aþkýnla alevlenip kavrulurken yargýlar,
Yanar inkârcý akýl tükenir tüm sorgular.
‘Acaba’, ‘Niçin’leri,Gayyaya uçurdum yar!
Maddeyi manayý sevdam ile yoðurdum.
Baþ kaldýrdým eþyaya, arzularý savurdum.
Hicranýný ruhuma,pranga vurdum ey yar!
Pörsümüþ sevdalarý, toptan çöpe kürüdüm.
Ýçimdeki volkanla, döndüm sana yürüdüm.
Kapýnýn eþiðine,yüreðimi koydum yar!
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet öztürk m. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.