Yağmur ve İnsan

Bir yaðmur yaðar sokaklarda,
Ardýndan þimþek çakar...
Satýcý çocuklar kaldýrýmlarda,
Tabana kuvvet hýzlýca kaçar...
Sonra ortalýk boþalýr kimseler kalmaz;
Gürültülü þehirden eser bulunmaz...
Kir kalmaz pis kalmaz...
Ýþte öyle,aynen öyle:
Hayat denen müsvette..!
Bir þehir gibidir insanda iþte...
Bazý vakitler kalabalýktýr çirkindir.
Gezeni,göreni tiksindirir!
Ardýndan;
Bir yaðmur yaðar,bir þimþek çakar!
Islanmýþ þehir tertemiz þekilde!!
Geleceðe ümitle bakar..
Ardýndan yaðmurla birlikte toprak kokusu.
Tarif edilmez þehrin hitab eden dokusu...
Ýnsanda böyle tabir-i caizse...
Bir þehir gibi ziyadesiyle acizane
Yaðmuru bekler biçare biçare...
Yaþadýðýný zanneder!
Bir kývýlcým düþer bir yerlere!
Kývýlcým büyür ateþ olursa hele;
Ölü olduðunu farzeder!
Can gelir paslanmýþ,lekeli gönlüne.
Zamanla paklanýr gönül pare pare.
BERKTAÞ da yaþardý öyle yada böyle..;
Cana zarar nefse yarar þekilde!!
Diri sanardý kendini;
Halbuki ölü bir köle!
Sonra yaðmur yaðdý sokaklarýna
Þimþek çaktý dimaðýna!
Nefse zarar;cana yarar halde...
Ümitle baktý istikbaline!
Sonra elini kaldýrdý semaya..
Dua etti Allahu Azimüþþan’a
Yaðmurdan razý ol diye...
Bir daha bir daha...
Sosyal Medyada Paylaşın: