AYNI DÜNYANIN AYNI İNSANLARIYIZ

Biz ki,ayný dünyanýn ayný insanlarýydýk...
Kimileri tuttu insanlýðý kollarýndan,
Koca mahþerin ortasýnda diri diri yakýldýk...
Ne dünya alabildi insanlýðýn tadýný,
Nede biz bilebildik gerçeyimizin adýný,
Nazargahýn kinini gözlerimize sakladýk...

Biz ki bozamadýklarýmýz ezberlerde kaldýk...
Kimileri inemiyor oynadýðý sahnelerden,
Koca tiyatronun ortasýnda yalanlarla avunduk...
Ne bozana sahip çýkabiliyor düzen,
Nede biz olabildik ölümümüzü sezen,
Bu oyunu uslanmadan,yeniden yeniden oynadýk...

Biz ki tarafsýz kurgular sokaðýnda uyandýk...
Kimileri vurmuþdular saðlam yerimizden,
Koca bir mahþerin ellerinde çýrýl çýplak aðladýk...
Ne ruhsuzluða bir katre göz yaþý katabildik,
Nede içimizden ruhsuzlarý satabildik,
Göz göre göre yüreklerimiz çalýndý ruhsuzduk...

Göze saklamadan,
Yeniden oynamadan,
Ruhsuz olmadan,
Yok mu oyun bozan,
Yok mu baþkaldýran,
Yine mavi gökyüzüm,
Yine yeþil daðlarým,
Var olmak adýna
Umut doldurdum kalemime,
Ya ben,ya sen,diye diye...

Ekrem ÇETÝNKAYA
VaTaN25 05.12.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: