Zemherin aðzýný týkýyor rüzgârýn. Gri duvarlar ardýnda kokusuz yakýt. Kapanmýþ balkonlardan kýþ bahçesi. Yýldýzlar bazen ölgün ölgün pýrýldarken. Bulutlara köle olmuþ kar tanecikleri, Usul usul yaðýyor. Koþturan insan kalabalýklarýnda, Soðuk tebessüm. Kendini beðeniyor musun Ankara?
Nerede eski kibarlýðýn? Nerede lütfun? Sonsuz bir övgü konusuyken, Bak düþtüðün hale. Sana bir sýr vereyim mi? "Arzu ettiðim bir incelikle yanýmda sevdiðim, Hani o da olmazsa neye yararsýn." Dilsiz koca binalar çöker üstüme. Kendini beðeniyor musun Ankara?
Beni saran o güzel yürek yok mu? Ýþte ona dua et. Yoksa sana býrakýrdým saraylarýný, Zemherini. Sana býrakýrdým yitik renklerini. Sen ki gözlerini açmýþ, Ne olduðunu bilmediðim, Bir öfkeyle bakýyorsun insanlara. Kendini beðeniyor musun Ankara?
Sade bir dekorun vardý eskiden, Gözlerimizi alamazdýk. Ýs kokularýnda uyandýðýmýz sabahlarýn bile daha güzeldi. Ekmek gibi kýrdýðýmýz sýcak simitler taþ kesilmiþ þimdi. Garip hayvan heykellerini süs mü sanýyorsun sen. Halin Yürekte ahenksizlik yaratýrken, Zoraki yürüyor insanlar. Kendini beðeniyor musun Ankara?
Hiç sevmem eski zamandan söz açmayý. Ama Garda trenlere el sallayanlarý hatýrlýyorum. Maðrur ve naif. Kar altýnda kalan bir çocuða El uzatanlar. Söyleyemediðim, Söylenemeyen sözler var daha... Kendini beðeniyor musun Ankara?
Þiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN 03 Aralýk 2015 Saat 19.15 Batýkent Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.