Alanya’da bir kýr bahçesinde oturmuþum,
karþýmda rengarenk yakamozuyla,
bana eþlik eden bir deniz.
Yine bir Akdeniz akþamýnda hüzünlerdeyim.
Her gittiðimizde,
seninle oturduðumuz masamýza oturuyorum.
Sen yoksun...
Bir masamýz,
bir boþ sandalye ve
bir bardak çayým var.
Sensiz masam, oturduðum sandalye öksüz,
hayat bana zehir sensiz.
Dolaþýyorum mahzun, mahzun Ankara sokaklarýnda
booþ, booþ
Sen kokuyor diye yine arada bir Alanya yapýyorum,
seni çiziyorum sahillerde yanýmda ol diye.
yine de Kokunu alamýyorum,
hiç bir þey senin tadýný vermiyor bana.
Vermiyor senin kokunu mum çiçekleri,
fesleðenler sen kokmuyor.
Bir menekþe boynun bükmüþ aðlýyor.
Uzaklardan bir þarký sesi geliyor derinden,derinden.
Þimdi sen uzaklardasýn diyor,
Þarkýlar bile seni söylüyor.
içimi hasretin bir baþka sarýyor.
Sen yoksun ya gülüm,
sokaklar hüzünlü,
deniz kýzgýn sahili dövüyor,
saçlarýný okþayan rüzgar bana seni soruyor.
Sen yoksun ya gülüm,
içimde hep hüzün.
Bazen oturuyorum bir bara,
bir duble raký söylüyorum garsona,
boðazýmdan geçmiyor sensiz bu zýkkým.
Öyle bir girmiþsin ki kanýma be gülüm,
sensiz her gün bana ölüm,
ölüm be gülüm...
Bana dönemezsin biliyorum,
sana çok aðýr sözler söyledim,
sözlerimin altýnda ezildin.
Bende geri dönemem sözümden,
çünkü bunlarý çoktan hak ettin,
Sonu belli bu aþkýn ,
hasret çizilmiþ aþkýmýza,
vakti geldi ayrýlýðýn.
Sen yoksun ya gülüm,
Ben de yokum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.