İSTANBUL

Bir gün daha bitti.
Bir adým daha attýk bekleyemeden.
Akþamýn rengi alacada olsa,
geceye eninde sonunda yolu.
Dinlemek geldi içimden benimde,
gözlerim kapalý Ýstanbulu.
Ne bu kalabalýk...
Ne bu telaþve korku dolu yalnýzlýk?
Güvensiz bakýþlar soru sorar gibi?
Ürkek ve ýssýz.
Yaþýyor görünsede her biri, sanki ceset.
Daðýlmýþ,parça parça zamana.
Gelmez bir araya bunca kýrýk?
Baþka bir yer burasý.
Baþka bir alem ve kesik,
tam diye bir þey kalmamýþ.
Acýdý yüreðim yazýk,
ne çok þey eksik?
Bir gün deðil bir an bile yaþayamam.
Bu ev denen paralý kafeslerde,
nefes alamam ben.
Taþýn topraðýn altýnda olsa,
Uymuyor ruhuma yaþam felsefen!
Bana müsade gidiyorum denizime ormanýma.
Nefes alýyorum.
Ruhumun temasý evrenle her daim.
Gece yýldýzlar gündüz güneþ.
Ve,
O’na malum her halim...
TC Nigâr Güler.
Sosyal Medyada Paylaşın: