RIHTIMDAKİ KADIN

Her akþam güneþin bakýr rengi denize düþerken
Rýhtýma gelirdi o kadýn
Ta akþam karanlýðýna kadar
Uzun uzun denizi ve batan güneþi solurdu
Gençti, dinçti, güzeldi
Fakat omuzlarý çökmüþtü nedense…
Gözündeki ümidi
güneþ daha da parlatýp
kýpkýzýl bir renge boyardý…
Birkaç yýl sonra rýhtýma uðradýðýmda
o kadýn yine oradaydý
çiviyle çakýlmýþ gibi
iskelede duruyordu
üzerinde yosun rengi bir manto
Ve sonbaharýn hüznü çökmüþtü gözlerine
Omuzlarý sanki " artýk bu yükü taþýyamam " diyordu
Bir batan güneþe, bir de ufukta ki sonsuzluða
Daldý gitti bir süre….
Karanlýk inmeye baþlayýnca rýhtýma
Ansýzýn neden bilmem
Hýzla çýkarýnca mantosunu ,
Denize atacak sandým !
Sonra onu iskele demirlerine asýp
Bir yükten kurtulma kararlýlýðý ile
öyle dik, öyle maðrur
her þeye boþ vermiþcesine
iskeleyi salladý ayak sesleriyle
Geçmiþten geleceðe koþar gibi
Hýzla uzaklaþtý rýhtýmdan
Martýlar dalgalara serenat yapýp,
Manto arkasýndan bakarken
O, akþamýn gizemli karanlýðýna karýþtý…
Halit Özdüzen


Sosyal Medyada Paylaşın: