KAFES
“Seninle konuþurken gözlerime bak; ne düþündüðünü göreyim” dedi
Hâlbuki yakalanmak istemiyordum.
Gözlerim yalan söylemezdi biliyorum.
Yaðmurcasýna boþalan duygularýmýn arkasýna saklandým
Gözlerimle kalbim arasýnda savaþ açtým
Yaramaz kuþ gibiydi aklým
Bir oyana, bir buyana bakýndým
“Ne söyleyeceksen söyle; beni boþuna yorma” dedim.
Gözlerinin içine dikildim
Artýk sorgulayandým, sorandým
Biliyorum zamanýnda kandýrýlandým
Daðlardan coþup gelen sel gibi çaðladý
Þimþekler, yýldýrýmlar öncesi gibi gürledi
Ve umarsýzca “seni böcek gibi ezerim” dedi
Hâlbuki ben insandým
Ýnsansýn diye kandýrýldým.
Bana aydýnlýk çaðýnýn, karanlýk köþesinden seslendiler
Baskýlarda, dayatmalarda umarsýzca þendiler
Bana hiçbir þey söyletmediler
Ýlkelerini, kurallarýný direttiler
Deðiþmez, deðiþtirilemez ha dediler
Esir miydim? Köle miydim? Karar veremedim
Aydýnlýk çaðda karanlýða yenildim
Artýk insan deðil makineydim
Rap Raplarla yürüyendim
Tarihsel kinle, öfkeyle bilenendim
Eðitimle, öðretimle beyni yýkanan bendim
Ýnsanlýk tarihinden silinendim
Olsun dedi bir yaným
Olmaz dedi diðer yaným
Kullara kul deðilsin dedi içimdeki ses
Soluklandým, aldým bolca nefes
Çaðdý beni boðan, sýkan kafes
Dayatmalarýyla sesleniyordu kara ses
Yürüdüm ýþýða koþarak
Yýldýzlarý, ayý, güneþi býrakarak
Yaratýlýþýn sýrrýnca coþarak
19.11.2015 – Ýzmir El Garip
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.