HAYAT BİR OYUN

Hayat bir oyun.
Bir ses duyuldu.
Bir nefes.
Deðiþti senaryom.
Ben kendim yazmaya baþladým, kendi oyunumu.
Sahte duygular, sahne arkasýnda unutuldu.
Düþler yaðýyordu gözkapaklarýma.
Ne rolüydü büründüðüm.
Hangi sahnenin gereði, ýþýldýyordu gözlerim.
Ben geceyi gündüz görmüþüm.
Sarmýþ aþk ýþýðý.
Yalnýzlýðým ruhumdan, kemiklerime kadar iþleyen,
Yakýcý bir özlem.
Bazen bir volkan.
Gülüþlerinle sen oluyordum, ruhumda gezinen.
Ezberlediðim rol deðil ki bu.
Üstelik ben deðildim. oyunumun hâkimi.
Bir sihirli gülüþ deðmiþti.
Büründüðüm tüm roller, uçuþurken etrafa.
Bir sevdanýn zincirini, takmýþtý boynuma.
gözyaþlarým düþüyor sen uyurken gözlerine.
rüzgar gibi serin, ateþ gibi yakýcý düþüyorum...

Sosyal Medyada Paylaşın: