BEN KALEMİME SEVDALIYIM (1)

Bana ne aþk lazým nede para.
Umrumda bile deðil, þu fani dünya.
Bir þey yazamazsam, kahrolurum,
Kavuþamam bir türlü huzura.
Ben kalemime sevdalýyým.

Tesellim oldu sinemde,
Biriken dertlerim.
O’ duygularý yazarken,
Titrer durur ellerim.
Hep yazmakla geçti
Benim zavallý kaderim,
Ben kalemime sevdalýyým.

Bütün bir gece boyu,
Uykuyu gözlerime siper ederim.
Gecelerim hayâl doludur,
Gündüzümde ise gerçeklerim.
Ýlham perimle, kavga-gürültü,
Sabahý zor ederim,
Ben kalemime sevdalýyým.

Duygularým sel olur,
Mürekkebim kurusada,
O’ dolma kalemim yinede yazar,
Yerine kan dolsada.
Bu sevda yaþýyacak,
Ölünceye kadar.
Dünya dönüp dursada,
Ben kalemime sevdalýyým.

Þairlik yatar ruhumda,
Ufacýk bir ýþýk olmasada.
Gecelerin adamý, karanlýklarýn sairi,
Dolaþýr durur sokaklarda.
Ýlham perim kalem tutturur,
Her batan günün akþamýnda.
Sormayýn sevda denen þeyi bana,
Sevdam benzemez, baþka bir sevdaya,
Ben kalemime sevdalýyým..
(1) Bölüm sonu.
Harun Mutlu CIVANOÐLU
Gönen-BALIKESÝR

(10): Kalemine sevdalý þair.
(25): Damarlarýnda kan deðil mürekkep olan,
(damardan giren þair.)

Sosyal Medyada Paylaşın: