KIRLANGIÇIN SEVDA ÖYKÜSÜ
Bir kýrlangýç oldum açtým kanatlarýmý maviliklere,Semaya
Rüzgar aldý,sürükledi buldum kendimi Ýstanbul Boðazýnda
Bir güzel gördüm tam konmak üzereyken Eminönü vapurunda
Anlamadým,Kadýn mý yoksa Ýstanbul mu çarpmýþtý beni o anda.
Sapsarý saçlarý vardý,rüzgarda salýnan buðdaylar kadar güzel
Gözleri vardý baktýkca bakacaðýn gelir, boðazla eþ deðer
Ya dudaklar,gülüþü sanki ömür boyu yuva yapacaðým yer
Kalkýp Simit,ekmek atmalýydý bana o zarif, o bembeyaz el.
Rüzgara baktým þöyle, hadi kanatlarýný aç dedi, reddettim
Kolaymý sanýyorsun dedim, ben kilometrelerce yol katettim
Ýstanbul’u bilmemem ama ben bu kanatsýz varlýða öldüm,bittim.
Bu yüzden ben artýk seni de kanatlarýmý da,Eskiþehir’i de terk ettim.
Sustu,sonra kayboldu çekip gitti rüzgar, beni seninle býraktý
Kanatlarýmý açýp beklide yeniden uçup geri döneceðimi sandý
Umursamaz tavýrlara büründü, beklide sevdama saygýdandý
Oysa tek dileðim Aþýk olduðum,Sevdiðim Kadýnýn yüreðinde yaþamaktý.
Hsevin 17/11/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.