HAVRANLI KOCA SEYİT

ÇANAKKALE`DEN BÝR BEYÝT; HAVRANLI KOCA SEYÝT

Ben; bu yurdun evlâdý, Havranlý Koca Seyit.
Göðsü inanca çarpan, azmin geçilmez eri!
Çanakkale’ye düþtü her ocaktan bir beyit,
Tarihe destan oldu, bizler naçiz neferi.

Duydum ki cümle düþman yurdumu alacakmýþ!
Neslimin gýrtlaðýný boðazdan sýkacakmýþ!
Hatta sýkmak yetmez bir çýrpýda kesecekmiþ!
Bilmez ki hesap yanlýþ! Sefer; ecel seferi!

Yardakçýsý, yaveri, tayfasýný toplayýp;
Nerden vuracaðýný inceden hesaplayýp,
Bürünmüþ zýrhlarýna, heyûlâya bulayýp
Bürüdü ufkumuzu, uygar dünyanýn kiri!

Kir dediysem, ateþten! Yüzümüzü yalayan;
Gökleri çalkalayýp, kýyametler koparan!
Oysa bizdik savýnda, ülküsüyle doðrulan
Ölüm kol geziyordu, nefesinde mahþeri!

Soy aðacý þan dolu, her birimiz bir civan,
Durduk zulmün önüne; namlumuzda özgüven,
Söz de beni dövecek; kýrýk diþli kör düven!
Ezilmeyen inancýn, dürülür mü defteri!

Her yerde yüzen kale, alev kusan çelik dev!
Devleri düþürmekse; bize en büyük ödev,
Bu yolda ölüm de var, þehidime kutlu ev,
Kalan; korda yürüyüp, ateþlemeli fecri!

Hesabým ölmek deðil! Yenilmek ruhuma ar;
Ýstilâya yol vermek, kaygýsý kalbime dar,
Bu ne soysuz kuþatma! Mermi der ki; “çare var,
Sür! Beni namluya sür! Kýrayým þu zinciri!”

“Esaretten zor deðil, sýrtlamak bir mermiyi”
Deyip; doldurdum topu, gözüm görmez kimseyi,
Ýmânýn tabyasýndan, vurdum o dev gemiyi,
Mutlak zafer düþünün, suya düþtü miðferi!

Baktýlar olmayacak, dayandýlar karadan,
Çiðneyip geçecekmiþ sülâlemi sýradan!
Ben ki sýðmam kabýma, hýþmým keskin boradan!
O ruhsuz canavarýn, keser mi hiç neþteri!

Nefsini hýrs bürümüþ, sürü sürü yabani,
Geldiler bu meydana, gör ki nasýl medeni!
Mertlikte eli kanlý; insanlýkta hayvani,
Hakk’a gönül vermeyen, ne bilsin ki beþeri!

Gelsinler! Hele bir yol, yamacýma gelsinler!
Mustafa Kemalimi, Mehmedini görsünler!
Belâya çatmak neymiþ, muradýna ersinler!
Kazdýðý toprak yutar, mezar olur siperi!

Cengimiz çok þenlikli, þaþakaldý ecnebi!
Bu bir ölüm oyunu, biz baþrolün talibi!
Siperden siperlere, düðüne gider gibi!
Birim þehit düþerken, fýrlýyordu diðeri.

Ölüm kalým harbinde, gör Türk’ün nüansýný
Gör kýnalý kuzunun, ecelle son dansýný!
Meçhûle hallaç attýk ulusun kör þansýný,
Yelime selâm durdu, özgürlüðün seheri.

Bu savaþta nâmerde; mertçe verip yanýtý,
Diktik tarih böðrüne, Çanakkale Anýtý.
Bu eller Türk Elidir! Dost düþmana kanýtý;
Yatar kara baðrýnda, ölümsüz muzafferi!

Sözün özü; Ey Türkoðlu Türk!

Yýl; bin dokuz yüz on beþ, unutma o dönemi,
Ve sen sen ol yaþatma, Al Bayraða matemi!
Zulme dâim siper al, cismin nedir önemi!
Sen ki dünyaya bedel; soyun, soylu askeri.
Soyun artýk gafletten, giy üstüne zaferi.

07.12.2007 13:31
24.01.2008 15:05

Salih ERDEM / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: