Çok Adsızlar Geçti
Yollarýna býrakýlmýþ bu kutlu yolun gülleri
Ne þandýr ki, bir an düþünmeden siper etti gövdeyi
Ýþte mana, iþte fikir, iþte cesaret
Keder verirdi elbet, asli yurda esaret
Birinin yirmi, birinin on yedi, birinin yaþý on beþ
Yeryüzündeki bedenleri, gökte parlak bir güneþ
Bir gençlikti o zamanlar ki, kalmazdý kimsede tâkat
Binlerce merminin ortasýnda son bulurdu o hayat
Bu diyardan deðeri bilinmeyen çok adsýzlar geçti
Þüphesiz ki yüce makam için Allah onlarý seçti
Gece, sýrayý bozmak istercesine çöktü 1915’te
Bir yiðit, bir gazi, bir þehit kokusu vardý her yerde
Ýmanlý kalplerin Allah nidalarý yeri göðü kapladý
Çakal sürüsü unutmuþ, karþýsýnda olan aslandý
Çelikten gövdelerine sapladýlar demirden süngü
Koruyan Allah’tý haçlýya karþý Müslüman Türk’ü
Tepelerde dolaþtý durdu vakitsiz kara bulut
Yine çizdirmedi kafire Þehidim vatana hudut
Umulur ki ilham alýr emanet sahibi her nesil
Umulur ki demeyiz Çanakkale ruhu nerdesin
Sosyal Medyada Paylaşın:
Batuhan Çanakcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.