sesimde ülke oluyordun

sokak ortasýnda vurulmuþ bir çocuk gibiyim.
sesindeki yitirilmiþliðimden vurulmuþum.
ve bir yara kanýyor içimde,
kabuðu yeni iyileþmeye baþlamýþ bir yara.
hýrçýn dalgalar vuruyor kýyýlara,
kýyýda martýlara simit atan çocuklar susuyordu,
sonra çekip gidiyorum,
göçen kuþlar,
kerpiçten evler,
patika yollar,
içimden çekip gidiyordu.
sonra bir iskarpelayla söküp atýyorum içimdeki acýlarý,
nasýl yaþamalýyým artýk,
nasýl var olmalýyým,
çýrýlçýplaðým,
yurdumdan sürgün edilmiþim.
dilsizim þimdi,
dilsizliðimden kanýyorum.
bir þair deðildim,
seni þiirleþtiremezdim,
ama seni þiirlerden daha çok severdim.
anlamýný yitirmiþ cümleler düþüyordu yokluðuna,
ay ýþýðýnýn altýnda yýldýzlarý seyrediyordum,
en parlak,
en güzel yýldýz sen oluyordun.
ve en uzakta duran sendin.
sonra darmadaðýnýðým,
parçalanmýþ bir ömre çarpýyor kalbim,
seni durup dururken özlüyordum.
günün her saniyesini seninle geçirsem,
yine özlüyordum.
ne yapsam özlüyordum.
terke kucaklaþýyordum,
sesine çarpsam,
sesimde ülke oluyordun.

ibrahim dalkýlýç

12/11/2015
20:40 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: