Ben Gözlerinde Sonsuzluğu Özlüyorum

önceleri henüz yazmadýðým
mektuplarýmda saklýydýn
yitirdiðimi sandýðým
duygularýmýn aynasýydýn
sendeki sevilmeyi bilmeyen
bir çiçeðin o en saf hali
bende ki utangaç bir çocuðun ürkekliði
ve aþk iþte o günlerde
ikimizin de içinde yer etmiþti
belki de bizim elimize düþmeseydi
böyle kýrýlýp dökülmeyecekti...

bilmem hatýrlar mýsýn
konuþurken seni seyretmekten
konuþmayý unuturdu sesim
kendimi ele vermek çekingenliðinde
ben susmayý tercih ederdim
iþte o zamanlarda bile sen
damla damlaydýn
çoðalýrken içimin derinliklerinde
oysa ki þimdi enginler saklýyor
seni benden güneþli bahar günlerinde...

oysa yedi verenleri
yedi iklime sýðdýran
tüm mevsimleri bire indiren de sendin
sen bahçemde açan hanýmeli
aþkýn henüz bestelenmemiþ güftesi
özlemi anlatan tüm þarkýlar sendin
sen denizin umuda çalan mavisi
ben sana rengini veren göklerdim...

artýk biliyorum ki ben
sana kavuþamayacaðým
yine de son þiirim gözlerin olsun
þiirlerimi üst üste koyup da
çýktýðým dar aðacýnda
þiirlerimi kendim tekmelemek istiyorum
varsýn bu uzadýkça uzayan
hikaye de böyle bitsin
ben gözlerinde sonsuzluðu özlüyorum
ben gözlerinde sonsuzluðu özlüyorum...

Bülent Güler
Sosyal Medyada Paylaşın: