katlanmak mý lazým illem her þeye geldik diye þu hayata.. kabul mesela yaðmur da ýslanmak gibi rüzgar da yel olmak gibi güneþle ýsýnmak gibi, ama daha ötesi daha ötesine dur demek gerek mi yormu.. mesela sýnýrlarýn konmasýna ister memleketler arasýna olsun ister gönüller arasýna.. mesela tok yatmak varken neyimize ki açlýktan çöplükleri karýþtýrmak, eðer daha önceden ölmediysek eðer büyük bir azýnlýk ýsrafta boðulurlarken.. mesela hangi hakla talan ediyoruz dünyamýzý alýrken ellerinden çocuklarýmýzýn geleceðini.. hangi hakla bencillik, çýkar, kar hat safhaya ulaþmýþ olsa da.. hangi hakla bu savaþlara sebeb katliamlara neden oluyor olabiliyor acýlar ölümler de boy gösterirlerken.. daha neler sayayým ki yetmiyor mu bunlar yetmiyor mu.. yoksa unuttuk mu insan olduðumuzu insanlýðý rafa kaldýrýrken her þey son nefesle son bulacaðýný bildiðimiz halde.. belki de yetmez dur demek bu saatten sonra, ama sen ilk önce dur de dur de ki, belki takip etsin arkasýndan gelecek adýmlar nefesleriyle hiç bir gölgeye mahal vermeden mahal vermeden.. umut ver umut ver ki, yaþam hayat bulsun daha buralar da ertesine tenezzül etmeden cehennemden çýkarýp cennete soksun görmek için gösterebilmek için.. her þey senin elin de her þey sende insanoðlu, tek sen iste.. arayan mevlasýný da bulur belasýný da.. daha ne söyliyeyim aklýnda var fikrinde saat onikiye beþ varý gösterirken...
(Berlin,09.11.2015)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.