hiçbiri yaþayacak kadar çok olmadý tahta sandalye esneyen adam ve rahatlýk perdeler oynadý pencereleri açýk rüya hayalin karnýnda gülümsemekti aniden
biz yaþlandýðýmýzý gördük öldüðümüzü ve bulut olduðumuzu bir sabah çocuklar çimenlere basýp yürüdü tavuklar at arabalarý ve kavuþanlar eli kalbinde aðlaþanlar gördük yaralý
sezinledik o zaman çiçeðin acýsýný güle oynaya mýydý bilmiyorum sarýlmak geliyordu içimden dalýndan düþen yapraða kardeþ
kaybolup gitmek istediðimde limanlar yeþerir yosun kokardý balýklarýn göðe bakýp hayal ettiði o sonsuzluk sonrasýnda deniz
iki ray þarký bükülüp uzaklaþýyordu tren evlerin camýnda ilgi aydýnlýðý delen uçurtmalar þýmarýyordu nefes alýp veriyorduk suda ýþýklar çýrpýnýrken.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.