büyük yollarý küçük adýmlarla yürüdüm, bir defa göze aldým her þeyi, bir defa aðladým, bir defa sustum.
kar suyuyla yýkadým yüzümü, sonra rüzgarda kuruttum. bir çocuðun cebinden elmasýný çaldým, nereye koþmalýydým, nerede durmalýydým bilemedim.
bazen yeri geldi, öfkeme yenik düþtüm. bazen korkularýma, bazen de yüreðime.
karanlýðý hiç sevmedim, ama hep karanlýkta yaþadým. görmezlikten geldim kendimi, yarama elimle pasuman yaptým, parmak uçlarým yaramýn içine kadar dokundu, sonra çirkinliðim geldi aklýma, sonra sevmemeliyim dedim kendimi,
sonra hiç el deðmemiþ bir mevsimi sevdim, toprak örttüm yaralarýma, kül bastým acýlarýma, ve sustum, doðmak bilmeyen bir güneþ gibi.
ibrahim dalkýlýç
08/11/2015 22:10 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.