’’ ayný tende yamalý duran urbanýn yýrtýlan damarý bendeki resim ’’
zamanla geçiyor göz ucumuzdan þahlanýp dað gibi yamacýmýzdan bir önceki iklimin sevdalarýyla uzayan yollarda o ilk adýmlar
sonra çocuklarýn titrek sesine þefkatle sarýlan masum kadýnlar büyüterek büsbütün yarýnlarý da göçüp gidiyorlar çok uzaklara
rüzgarda koþarken bir ýlýk mevsim ne sen der ne senden gelir bir esin yýllarýn pencere aralýðýndan kaldýrýp atarsýn bir gün ansýzýn unutur tutamaz olur ellerin
siyah perdedeki eskiyen izler alýp savurunca fýrtýnayla bir sýnýrlar silinir kavuþmak için çözülür zamanýn ardýndaki giz
yanaðýndan aþaðý inen çizgide annemdir yýllarca biriken hüzün gün yüzü görmemiþ gülüþlerinde birbiri ardýnca sýralý duran ruhunun en derin efsanesidir
bazen de bir çocuk koþarak gelir anlarsýn mutlanmak sana dairdir sence yazýlmýþtýr gün aydýnlýða yaþamak öyle bir deli mevsimdir
Sosyal Medyada Paylaşın:
EPRÛ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.