Ah be kadın
Unut diyordu gözleri þehvetle bakan kadýn,
Unutki yokluðuna isim koyayým.
Unutki mehtabýma uçurum açayým gönlümde,
Unutki þarkýlara sorayým seni…
Öldü diyorumda gitti diyemiyorum be kadýn.
Sevdim diyorumda,bildi diyemiyorum.
Oysa ne çok þey vardý yaþanacak,
Yaþadým diyorumda, geldi diyemiyorum…
Yazdýðým kadar yaþayabiliyordum ben.
Ve yazamadýðým kadar öldüm,
Konuþmayý çok istedim lakin;
Sensizliðe hüküm giydim…
Aþkiya bir sevdaya yazýyordu adam, uçurumlarýnda yuvarlandýðý bir kadýnýn.
Gökyüzüne kanat açarak sürükleniyordu,
Hiç idam görmemiþti, bir çift gözün ateþinde yanana dek.
Oysa ne çok seviyordu kadýný…
oysa ne çok hayal kurmuþtu ona karþý.
Ama kadýn ölmüþtü artýk, bilmeyecek, gelmeyecek ve sormayacaktý onsuzluðu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
çağrı emre çıtaksevi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.