Midesi geniþ bunca insan arasýnda
Bir daðýn zirvesinden
Seyrediyorum da
Gelincik çiçekleri ile bezenmiþ tarlalarý
O güzelim topraklarda
Gül deðil kan kokusu
Zalimin elinde kýrbaç
Etrafýnda bir avuç tok
Ve hala bir lokma ekmek için
Boyunlarý kýldan ince
Bir sürü aç insanlar
Kýpkýrmýzý gelincikler de var aralarýnda
Bak birkaç tanesi baþkaldýrýyor
O narin taç yapraklarýna
Güz yaðmuru gibi kurþunlar yaðýyor
Ve ben yazýyorum
Duyduðum acýyý
Ocaklara düþen ateþi
Baðrýþan, kaçýþan, düþen çocuklarý yazýyorum.
Bazen silesim geliyor tüm yazdýklarýmý
Ne gerek var
Hangi insanlar
Ne kadar anlar diye
Sonra çocuklarý görüyorum yeniden
Hiç yoktan üþümüþ
Hiç yoktan solmuþ
Küçücük, minnacýk bir beden
Tekrar yazasým geliyor
Tekrar tekrar öldürülmesin diye çocuklar
“Barýþý” “Sevgiyi” sokabilmemiz gerek
Karýn tokluðuna köreltilmiþ
Tüm görmeyen gözlere
Ve inadýna sevmek gerektiðini
Ayýrt etmeden tüm çocuklarý
Bakmadan diline rengine…