Bir yenilgi ile yüzümüz kararmaz dedi
Sonra en güzel gülümsemesini
kapý koluna býrakýp gitti
Ben seni yoksul evlerin odun sobalý salonlarýný sever gibi sevdim Züleyha
Henüz kömür karasý hava kirliliði satýn alamazdý babam.
Sen hiç kat kaloriferli evleri kýskandýn mý
Çocukluktan deðildi bunlar
benim ayaklarým çok üþürdü...
Gecikmiþ bir yâr(ay)dý
üveylikten ölüyordu kentlerde seviler
Yenik adamlarýn yarasý kabuk baðlamaz.
Züleyha
al bu gözyaþýný beni aðla
Ýnan
bu þiirler
Hep unutmak için
oysa
Ellerimi gülüþünde
gülüþünü
eylülde
unuttuðumu anladýðýmda zemheriydi...
Bir yâr(a) ancak bu kadar güzel büyütülebilirdi
Bu kýþ
yüreðime tam þuracýða
bir kuþ oturdu Züleyha
Nefsime uyandým
Utandým
Oysa utanmadan öpmüþtüm boylu boyunca aðzýndaki gülüþü...
Gülüþüne sakla beni diye ne çok yalvardým
Ah utançtan
aðlayamadým
Þimdi
Büyüttüðüm her utanç yara oldu Züleyha...
Þimdi
Tanrýsýz kentlerde
Babasý ölmüþ evler gibiyim Züleyha
Ah gözü kör olsun yoksulluðun
Linyit kömürü bekleyen evler gibi bekliyorum
seni ben...
Olsun be Züleyha
Büyürken þehirlerde betonarme yârsýzlýklar.
Býrak
sensizlikten sýzlasýn benim ellerim.
Ki ben bilirim
En çok uyurken güzelleþir senin ellerin.
Bilirsin
bazen sevmeye bilmek bile yeter.
Biliyorum ya
bana koynun bu kuyu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.