Sonra düþündü.. Eksik býraktýðý belki de tamamladýðýydý..
Son defa o gözlerde bocalamasý ve o gözlere bi daha baktýðýnda ölümün geleceðini anlamasý uzun zamanýný almýþtý ama ona öðrettiði þeyleri de vardý..Boþ bakmaktansa bakmamayý..kahýrlarý ve elemleri nüksetmektense çekip gitmeyi bir erdem saymaktý öðrendiði..piþman deðildi..Ama fobisi korku deðil kaygýnýn ta kendisiydi.. Gittiði zaman kaygýsý da son bulacaktý ve her þey o anda bitecekti..
Sonra daha da küçülmemeyi.. Karþýdakinin insan olarak saygý görmesi gerektiðini, korkmanýn her þeyin en hayýrlýsý olur temennisiyle yola çýkarak ve gireceði bütün yollarda gözlerin insanýn sahip olabileceði en deðerli hazine olduðunu bildiðini fark etmesiyle, bütün gözlerin mürab deðil de meþk ü mürgan olduðunu bilmesiyle ve bir daha açýlmamak üzere konuyu kapatmýþtý ..
Yine de o kadar büyüktü ki adýna aþk koyduðu bu zehir.. Kendi kendine içerlerdi..bu zehri kendi içerdi.. Çünkü yüreði sol’da ve içerdeydi.. Çünkü Çekip gitmesi onun tek tesellisiydii!!..
Sezgin SEVEN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sezginnn Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.