Çünkü İnsan Hep Bekliyor...

Uyumak istemiyor gözlerim
Sanki uyursa...
Bir bayram sabahini bekleyen cocuk gibi
Kiyafetlerini kaybedeceginin korkusuyla uyuyamayan
Yarin ki gelecek treni bekleyen bir kiz gibi
Sevdiginin vuslatina kavusacak olan
Ve belkide gunlerce pencerede bekleyen anne gibi
Evladini esini...
Kendini bekleyen bir yurek gibi bekliyor simdi
Bulmak istedigi sen mi ben mi?
Uyumak istemiyor gozlerim
Sanki uyursa gercege uyanacak
Ve belki hatirlayacak herseyi
Kaybettiklerini
Sevdiklerini
Gizlediklerini
Gormediklerini
Goremediklerini
Belkide soyleyemedigi
Sozcuklere dokemedigi herseyi hatirlayacak.
Korkularini
Acilarini
Yalnizliklarini....
Sahi ne kadar oldu
Kalabaliklar arasinda yalniz kalali
Yada yalnizliklar icinde kalabaliklari bulmayali
Kac yasindayim simdi
Buyudum mu yoksa
Oysa hep cocuk kalmak isterdim
Bayram elbiselerimi kaybetmemek icin uyumamayi
Yastigimin altina harcliklarimi koymayi
Ve bir kelebegi avuclarimin icinde saklamayi...
Uyumuyor gozlerim
Karsi cikiyor israrla
Neyin direnisi bu anlamiyorum
Bayramlik elbiselerim yok benim aslinda
Sabaha gelecek bir trenim de
Ve belki bekledigim de...
Bekledigim...
Belkide bu gercege uyanmak istemiyor kalbim.
Cunku insan hep bekliyor
Ya bir treni
Ya sevdigini
Ya da kendini...
Hep beklemekle geciyor
Su kisacik omrumuz
Oysaki kapatsak gozlerimizi
Biliyorum bizi bekleyenler olacak
Uzaklarda...
Belkide cok uzaklarda
Hayalini kuracaklar Birgun kavusmaya....
Sosyal Medyada Paylaşın: