HER GÜN BİN KERE ÖLÜYORUM..

Bir gülümseme yeterdi belki de
kýþ dokunan ellere ne varsa suskun
düþünce kalbime bastýrýyorum
yine yalnýzlýk dolaþacak ayaklarýna
suslar kalacak koca þehirde sen yoksan
belki küçücük bir hatýra çýkar dokunsan kumbarandan



Posta kuþlarýyla yolla þiþe içinde
hapset denizlere býrak
belki gelir gönül rýhtýmýna
telgrafýn tellerine kuþlar konsada
daðlarda kýzýlcýklar olduðunda
býrak gönlüne sabah yeline doðsun
þu öksüz þafak




vaktinden önce sökmez ilkbahar
uzak ihtimal deðil yaðmur yaðacak
kiralýk hayatlar
dünya yalan her günün sonunda kalan
içimde þu zavallý akþam
bilemezsin düþlerin düþmaný insan
bilemezsin yaþamak yalan
bilemezsin bu dünyanýn
neresindesin
neresindeyiz



satýr arasýnda sýkýþan
sessiz bir harf
suda bir damla
toprakta bir toz zerresi
kapýlýp gittiðin bir ümidin gölgesi
saçlarýna düþen beyaz
ezip geçtiðin bir kum tanesi
bizden daha büyük bilir misin




kaldýr gökkubbeye avuçlarýna
düþsün dua tanesi
gözlerinde o ýssýz suskunluk neden
yalnýzlýklar kol geziyor
göz çukurlarýnda
ve kaybolan yýllar
ve umutsuz yarýnlar
çekip gitmek hiç gelmemiþ gibi mi olacak
bir gün dünyadan
hiç bir anlamý olmayan
yaralý akþamlar düþüyor topraða
ölenlerle bin kere ölüyorum her gün
vurulurken barýþ güvercinlerim..




Nurten Ak Aygen
12.10.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: