ÖKSÜZ

Ýki damla yaþ,
Süzüldü gözlerinden,
Annesiz kalmanýn acýsý,
Körpecik yüreðini,
Yaktý ta derinden.
Kulaklarýnda çýnlýyordu hala,
Yavrum, kuzum,
Kýzým demesi.
Kucaðýna oturtup incitmeden ,
Nezaketle,
Öpe, öpe sevmesi.
Kalmamýþtý sahip çýkacak,
ALLAH’ dan baþka kimsesi.
Boðazýnda kalmýþtý büyümeden,
Çocukluk hevesi.
Çaresizce býrakýp gitmiþti,
Onu , yapa yalnýz Annesi.
Sanki yanaklarýnda duruyordu,
Kondurduðu sýcacýk busesi.
Aðlýyordu hüngür ,hüngür,
Unutturuyordu her þeyi,
Matemli, içli sesi.
Artýk yoktu,
Onu saracak annesi.
Hiç gitmiyordu hayalinden,
Tebessümle gülmesi,
Alýp gitmiþti ondan her þeyi,
Ölümün sessiz sesi……….

Ömer KILIÇBAY

Sosyal Medyada Paylaşın: