Eski Türk filmlerindeki gibi, Siyah beyaz bir aþký, Pembe hayalleriyle yaþatýyordu adam, Sevdiði kadýn gururlu ve baþý dikti, Renk vermese de, biraz da ciddiydi, Aralarýnda derin uçurumlar olsa da, Birbirlerine kardeþten daha yakýndýlar...
Adam, kadýna delicesine aþýktý, Canýndan öte bir sevgiydi bu, Kadýn bilmiyordu, Ya da bilmezden geliyordu, Sevilmek, deðer verilmek duygusu güzeldi de, Gerçekleri kabullenmek zordu, Kýsýr bir döngüydü yaþananlar, Daha doðrusu yaþanýlamayanlar… Adam, kadýnýn peþinde dolu dizgin koþtururken, Kadýn yeni bir yuva kurmanýn hayalleriyle meþguldü, Ve aklý, þimdi bu deliye takýlmýþtý, Nasýl da zamansýzca karþýsýna çýkmýþtý...
Ne garip bir dünyaydý, Adam kadýný seviyordu, Kadýn da bir baþkasýný. Sevdiði adama güven duymasa da, Seviyordu iþte adamýný... Adam, diðer adamýn yerinde olmayý çok istese de, Gerçekleþmesi imkansýz, salakça bir istekti bu, Uykularý firariydi, Gecesi gündüzüne karýþmýþtý, Ruhunda artçý depremler oluyordu, Kadýn bilmiyordu...
Düþlere kasým ayýnda ayaz, Camlara don vurmuþtu, Adamýn umutlarý da hayalleri de, Bir bir tükeniyordu... ‘Bir ihtimal daha var, o da ölmek mi dersin? ’ Þarkýsý diline dolandý, Kafasýna bir kurþun sýkmayý geçirdi içinden, Ýhtimalleri sýraladý bir bir... Ya ölemeseydi? Ya sakat kalsaydý? Doðru ya, Sakat kalýrsa kim bakardý? Zindan olsa yine iyi, Cehennemi yaþardý...
Bir an ölüm aný geldi gözünün önüne, Sonra sevdikleri geldi, Sevdikleri? Toplasan bir elin parmaklarýný geçmezdi, Anasý oturup aðýtlar yakacaktý, Ýmam efendi soru soracaktý: ‘ meftayý nasýl bilirsiniz? ’ diye. Cemaat her zamanki gibi riyakar davranýp, Hep bir aðýzdan ‘ iyi biliriz.’ diyeceklerdi. Yalancýlar! Sahtekarlar! Düzenbazlar’ Söyleyin, herkes iyiyse, kötüler nerede o zaman?
Ýyi deðilim ben! Kötüyüm, kötü! Yasaklý bir sevginin bir numaralý faili belli zanlýsý! Kesin cezamý da, atýn bir çukura! Dua mua istemem, Sevdiðimin duasý yeter bana...
Bu kýlýnan namaz benim namazýmsa, Allahsýzlýk yapmayýn, Gerçekleri söyleyin! Duyun beni, duyun! Önyargýlý olmayýn! Cenazemde baþka, arkamdan baþka konuþmayýn. Ne diyecekseniz, delikanlýca, erkekçe, mertçe söyleyin. Biliyorum, ne diyeceðinizi biliyorum, Yakýþtýramayacaksýnýz, ‘Sevmiþ de ölmüþ, ‘Onu böyle bilmezdik.’ diyeceksiniz. ‘Arkamdan lanetler okuyacaksýnýz, Beddualar edeceksiniz. Bir süre kötü konuþacaksýnýz hakkýmda, Sonra nasýl olsa unutulurum...
Allah þahidimdir, Bir çocuk kadar masumum, Söyleyin þimdi millet! Kime ne zararým dokunmuþ? ’ Kafasýnda bunlarý kurguladý adam, Kendi kendisiyle konuþtu, Sonra da boþ gözlerle çevresine bakýndý, Silkelendi, kendine geldi, Düþüncelerini okuyan, halini gören olmamýþtý, Ýyi ki de olmamýþtý, Bu utançla (!) nasýl yaþardý? ‘Þükür’ dedi içinden, Yine günü kurtardýk, Her þeye raðmen sevmek güzel, Acýtsa da içimi, yaþamak güzel, Sevilen, þimdi bir baþka güzel.
Sonra da sevdiðinin o son sözleri takýldý aklýna: ‘Acýlar çekeceksin, Hepsi benim yüzümden, Çok özür dilerim, Ne olur, hakkýný helal et! ’
Adam, boynunu büktü, ‘Helali hoþ olsun, Sana olan sevgimden asla piþmanlýk duymadým’ dedi. Boðazýna bir þeyler düðümlendi, gözleri nemlendi. Dokunsalar aðlardý, Dokundu zaman, Aðladý… Vakit gelmiþti, Film bitmek üzereydi, Bitti!
Vecdi Murat SOYDAN (Yaþanmamýþ Aþklarýn Þairi) 27 Kasým 2012- Saat: 13.10 Isparta Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.