ADAMIN DOĞUŞU

Önce adam oldu
Sonra oluþtu evren
Adamda yeniden...

Suyun adý kondu
Taþýn,topraðýn
Bir bir isimlendi varlýk
Yaþanan hayat kavranan oldu
Çiçeðe çiçek dendi;
Çiçek soldu…

Ve saymaya kalktý adam
Varlýðý ayrý ayrý.
Var olan tek varlýk
Varlara dönmüþtü artýk.
Saydýkça arttý sayýlar
Büyüdü ayrýlýk…

Kuþlara isim verdi adam,
Sonra uçmaya.
Çiçeklere isim verdi ve kokmaya
Gördüklerine isim verdi bir bir;
Ve görmeye…

Derken kapayýp gözlerini
Ruha da isim biçti
Böylece þekillerini giydi her þey
Ayrý ayrý isimlerden.

Suretlerle çevirdi kendini adam
Surete döndü.
Suret sahibi, sureti gördü
Yitirdi þekle sýðmayaný
Söndü özü.

Böyle böyle böldü yaþamý adam
Artýlarla kesretti.
Vahdeti yitiren benlik, cenneti kaybetti.

Ve þeytan!
Aðzý elmalý o yýlan
Diliyle uzattý meyveyi.
Elmaya elma dedi adam;
Dilden tattý rüyayý.

Kattý adý yokluk olan Adem’e
Varlarý Havva’dan þeytan
Ayýrdý onu yokluðundan, yoktan.

Bin bir renge büründü birden evren
Bin bir þekle girdi
Her an tükenen
Geldiðine, hiçliðine dönen.

Ve anladý adam aldanmýþlýðýný
Dedi :yok mu olmada bu alem
Her dem deðiþerek;
Yoksa var mý sanma da yoku Adem?

Sosyal Medyada Paylaşın: