Hatýrlar mýsýn arkadaþ Ýlk kez salýncaklý bir parkta tanýþmýþtýk Düþmüþtüm dizlerim kanýyordu Daha çocuktuk o zamanlar
O günden sonra parka hep beraber gitmiþtik Ellerimiz hiç ayrýlmamýþtý Düþsem beni yine kaldýracaðýný biliyordum Aðlasam herkes bana mendil uzatýyordu ama Sen omzunu veriyordun bana Diyordun bana -Ýstediðin kadar aðla, Bu omuz,bu yürek hep yanýnda
Sonra ayrýldý yollarýmýz Bir aðacýn birbirine kenetlenmiþ iki dalýyken Þimdi uçuþan yapraklara dönmüþtük Gidiþin içimde kabuk tutan yaralarý da Söküp götürmüþtü Çünkü sen Onlarý iyi eden merhemimdin benim
Hani düþmüþtüm ya o gün Dizlerim kanamýþtý Þimdi içim kanýyor Gözlerim deðil belki ama Ýçim aðlýyor Kimse olmuyor senin gibi arkadaþ Kimse olamýyor senin gibi candaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehtap birgin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.