Kalbin ve aþkýn iki çiçeði vardýr biri mutluluk birisi de hüzün. Ey hayat; görüyorsun iþte cancaazým, soruyor iki gözüm: 《Neden bu kadar derin oydun, gözyaþý kanallarýmý?》 Dinmiyor gözüm aktýkça akýyor zaman/a ama, bir türlü sönmüyor yürek közüm. "Payýna düþen tek çiçek zakkum, al kokla zýkkým" mý dersin? Ýyi de; bahçendeki rengârenk yediveren güllere, karanfillere kýran mý girdi, a iki gözüm?
20:09:2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.